Rozdział 4

  Nicole odkręciła kurek i wanna powoli zaczęła napełniać się gorącą wodą. Na krześle płożyła długą, białą koszule z kołnierzem, czarną spódnicę i niebiesko-biały krawat <tutaj>. Zrzuciła szlafrok na kafelkową podłogę i weszła do wanny. Uczucie spokoju rozeszło się momentalnie po jej ciele. Zamknęła oczy i westchnęła z rozkoszą. Wczorajszy dzień minął jej bardzo szybko. Dzisiaj razem z Luną miały wybrać się do Trzech Mioteł. Chodziły tam zawsze na początku roku.
- Pospiesz się może! - Luna walnęła pięścią w dębowe drzwi. - Ile można?
- Och, zamknij się. Siedzę dopiero z pięć minut - odkrzyknęła rudowłosa.
- O pięć minut za długo.
Nicole zignorowała przyjaciółkę. Niechętnie wyszła z wody i chwyciła żółty ręcznik. Ubrała się i szybko przemyła twarz. Gęste, rude włosy zaplotła w luźny warkocz.
- Nareszcie - mruknęła Luna, wchodząc do łazienki.
- Biedne dzieciątko musiało chwilę zaczekać - uśmiechnęła się Nicole, przechodząc koło blondynki. 
Delikatnie zamknęła za sobą drzwi i rozejrzała się po dormitorium. Dzieliła je z Luną, Cho Chang, Mariettą Edgecombe i Padmą Patil. Teraz cała trójka tłoczyła się przy drzwiach łazienki. Nicole zazwyczaj wstawała wcześniej, bo jak tu spać, kiedy przez całą noc dręczą cię koszmary? Rudowłosej koszmary śniły się prawie codziennie. Była już przyzwyczajona. Głównie kręciły się wokół Dumbledora i śmierciożerców. Dziewczyna spojrzała na Wierzę Zegarową. Dochodziła 7.10, więc miały niecałe dwadzieścia minut. Szybko wygrzebała z walizki czarne buty i pelerynę z niebieską odznaką Ravenclawu. Cała piątka była już gotowa na śniadanie, więc rzuciły się w stronę drzwi. W szaleńczym pędzie zbiegły po schodach, popychając się nawzajem. Nicole musiała bardzo uważać, by nie wpaść na jakiegoś głupiego pierszorocznego, któremu nie przyjdzie nawet do głowy, by się odsunąć. Padma pierwsza dopadła drzwi Wielkiej Sali. Otworzyła je szybkim pchnięciem i weszła spokojnie jakby nigdy nic. Pozostałe dziewczyny wpadły do Sali, nie zauważając otwartych drzwi. Mało brakowało, a wszystkie tarzałyby się ze śmiechu na ziemi. Opanowały się jednak w ostatniej chwili. Skierowały się w stronę stołu Ravenclawu, cicho chichocząc. W pomieszczeniu panował totalny chaos. Uczniowie mówili jeden przez drugiego, próbując przekrzyczeć siebie nawzajem. Dziewczyny usiadły obok siebie. Nicole postawiła przed sobą talerz jajecznicy i zaczęła jeść. Rozejrzała się w poszukiwaniu Rogera. Siedział z kolegami, kilka uczniów dalej. Rudowłosa próbowała skupić się na jajecznicy, jednak przed oczami ciągle miała obrazy swojego koszmaru. Dumbledore spadający z wierzy. Cała chmara śmierciożerców. To przerastało jej możliwości...

  Harry Potter ruszył szybkim krokiem w stronę błoni. W jednej ręce trzymał Błyskawicę, a w drugiej kask. Ginny Weasley dotrzymywała mu kroku. W tym roku Harry miał zająć stanowisko "szefa" swojej drużyny. Wcale mu się to nie podobało. Zerknął ukradkiem na dziewczynę. Jej rude włosy powiewały na lekkim wietrze a brązowe oczy patrzyły nieobecnym wzrokiem w dal. Gdy doszli wreszcie do miejsca, w którym miał odbyć się trening quidditcha, usłyszeli spanikowany krzyk Katie Bell.
- Harry, za tobą! - wrzasnęła.
Coś dużego i mocnego uderzyło chłopaka w plecy. Z trudem utrzymał równowagę.
- Ups, sorry. - Katie podleciała do nich na Nimbusie 2000. - Tłuczek mi wypadł.
Obdarzyła ich niewinnym uśmieszkiem i zeszła z miotły.
- Spoko, nic się nie stało - wydyszał Harry, z trudem łapiąc powietrze.
W powietrzu rozgrywała się właśnie "wojna". Dwójka ścigających walczyła zacięcie o kafla. Katie parsknęła śmiechem i dołączyła do nich. Ginny również wskoczyła na miotłę i wzbiła się w powietrze nie czekając na Harry'ego. Chłopak odniósł dziwne wrażenie, że ktoś go obserwuje. Odwrócił się i zobaczył... Helenę Ravenclaw! Gdy tylko ich spojrzenia się skrzyżowały, rozpłynęła się w powietrzu. 

   Marietta Edgecombe stanęła przed lustrem i rozpuściła włosy. Teraz jej twarzy nie oszpecały już tysiące pryszczy, ułożonych w "donosiciel". Znowu była śliczną krukonką. Członkowie Gwardii Dumbledora nie mieli jej za złe tej okrutnej zdrady. Przynajmniej taką miała nadzieję. Cho nadal była jej najlepszą przyjaciółką, a z Luną też umiała się dogadać. Usłyszała dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi.
- Hej, Nicole - przywitała się, bez patrzenia za siebie.
- Cześć, nie widziałaś Rogera? Po śniadaniu straciłam go z oczu, a na obiedzie chyba go nie było...
- Był - przerwała jej Marietta. - Widziałam go.
- To super. Nie wiesz, gdzie może teraz być?
- Zdaje mi się, że ty lepiej znasz jego kryjówki.
- Ha, ha, ha, bardzo śmieszne. - Rudowłosa opadła na swoje łóżko. - Jestem wykończona.
- Nie ty jedyna.
Nicole ziewnęła głośno i zamknęła oczy. Do przyjścia Luny miała masę czasu, bo jej przyjaciółka miała dodatkowe zajęcia numerologi. Nagle dziewczyna przestała już słyszeć wesołą paplaninę Marietty i pogrążyła się w marzeniach.

Nicole biegła przez błonia, ślizgając się na błocie. Słyszała śmiechy i szum deszczu. Spojrzała na Wieżę Astronomiczną. Przyspieszyła, chociaż coś podpowiadało jej, że i tak nie zdąży dobiec na czas. W jej głowie kłębiło się wiele myśli. Rozgrywała się tam istna burza. Koło ucha przeleciał jej strumień zielonego światła. Obejrzała się za siebie, jednak w ciemności mało dało się zobaczyć. Nagle straciła równowagę i runęła w kałużę. 

- Nicole, obudź się. - Ktoś potrząsał jej ramieniem.
Otworzyła oczy i ujrzała nad sobą zmartwioną twarz Luny.
- Może dzisiaj sobie odpuścimy? Źle wyglądasz - powiedziała.
- Nie trzeba. - Nicole podniosła się z łóżka. - Po prostu... miałam sen. 

Wesołych Świąt i Radosnego Nowego Roku.

Dziękuję za sprawdzenie błędów: Vanes

PS. Wiem, że w drużynie quidditcha jest trójka ścigających, ale to na potrzeby opowiadania :).
PS 2. Zapraszam do brania udziału w Quizie. Wszystko w notce pod spodem ^^.